BURCU YAMANER' İN KALEMİNDEN... DİJİTALLEŞEN DÜNYADA İNSAN KALMA SANATI…

 Bir yıl daha kapanırken takvimler 2026’yı gösteriyor. Rakamlar değişiyor ama insanın omzundaki yük, cebindeki endişe, kalbindeki umut kolay kolay değişmiyor. Yine de her yeni yıl, bize bir şeyi fısıldıyor: “Başka türlü de olabilir.

2026, geçmiş yılların yorgunluğunu sırtında taşıyan bir yıl olarak kapımızı araladı… Pandemilerin, krizlerin, belirsizliklerin ardından öğrendiğimiz en büyük ders belki de şu oldu: Hayat, planladığımız gibi değil; dayanabildiğimiz kadar. Bu yüzden 2026’dan mucizeler değil, adalet; büyük sözler değil, tutarlı adımlar; gösterişli vaatler değil, samimiyet bekliyoruz.

 Bu yılın en büyük ihtiyacı güven. İnsanların birbirine, kurumların vatandaşa, yarının bugüne güvenmesi… Çünkü güvenin olmadığı yerde umut da uzun süre barınamıyor. Ekonomiden eğitime, sokaktan eve kadar her alanda biraz daha “insan” olmayı hatırlamaya ihtiyacımız var.

 2026 aynı zamanda bireysel bir muhasebe yılı sanki. Daha az acele edip daha çok anlamaya çalıştığımız, dinlemenin kıymetini yeniden keşfettiğimiz bir yıl… Belki de en çok kendimize sormalıyız: “Geçen yıllar bizi daha iyi bir insan yaptı mı?” Eğer cevabı net değilse, yeni yıl bunun için halâ bir fırsat…

 Çocukların hayallerinin ertelenmediği, gençlerin valiz hazırlamak zorunda kalmadığı, yaşlıların yalnızlığa mahkûm edilmediği bir yıl dilemek romantik değil; insani bir ihtiyaç. 2026’dan beklentimiz büyük değil aslında: Daha az kırılan kalp, daha çok tutulan söz.

 Yeni yıl, her şeyi bir anda değiştirmez. Ama niyetleri görünür kılar. 2026 da bize şunu hatırlatsın: Umut, takvim yapraklarında değil; insanların birbirine bakışında başlar.

 Ve belki de bu yıl, “Daha iyi bir gelecek” cümlesini sadece temenni olarak değil, sorumluluk olarak konuşmaya başlarız. Yeniden duyguların, duyarlılığın, güvenin, yardımlaşmanın, kişisel çıkarlar gözetilmeden dostluğun, sevginin ve dayanışmanın kıymetinin anlaşılabilmesi benim tek ama tek dileğim.